Aklımda Kalanlar – 1

Bazı olaylar ayrıntılı kalmasa da belleğimizde, birkaç söz, içimize işleyen manzara, tüylerinizi ürperten bakış/duruş yıllarca yankılanır beynimizin çeperlerinde. Lise yıllarımda henüz televizyon yokken hayatımızda “arkası yarınlar” dinlerdik. Yazıda değineceğim unutamadığım ilk anım o günlerden.

Tam olarak hatırlayamıyorum oyunun öyküsünü. Aklımda kalan son replikler. Adam hasta ve bitkin yatağında, ölümü bekliyor. Çevresinde birileri var. Kendisi olmanın bilincine eriyor son demlerinde. Dizlerini topluyor, kıvrılıyor. Hani “ana rahminde yatma biçimi” dedikleri şekilde olmalı. Ölüme teslim halinde, son demlerinin geldiğinin fazlasıyla farkında.

“Ceketimi üstüme örtün, başka şey istemiyorum sizden” diyerek son isteğini üflüyor yorgun sesiyle.

Bu kez televizyon çağındayım; Çin yada Japon dizisi ve 80’li yıllardayım. Dizide genç prensle taraftarları ve karşılarında hayatın zembereği elinde, feleğin çemberinden geçmiş yaşlı, ergen düşmanlar. Al üstüne al, hile üstüne hile, şiddetin dozajı barbarlık derecesinde.

Yanındakilere söylediği ve sık sık yinelediği söz, “doğruluk ve doğrular mutlaka kazanacaktır”, minvali…

Savaşıyorlar, kaçıyorlar, kovalıyorlar, kılıçlar şakırdıyor, atlar kişniyor, insanlar canhıraş oradan oraya savruluyorlar; prens ve arkadaşları kimileyin galibiyete erecek duruma geliyorlar ve sürek avı epeyce sürüyor. Birbirinden güzel seyirlik sahneler eşliğinde prensin hazin sonuna doğru akıp gidiyor dizi. Her berbat durumda prensin repliği sahnenin ortasına düşüyor; “kötüler kaybedecek, iyiler kazanacak”.

Nihayet aylar sonra dizinin son sahneleri geliyor. Prens ıssız ormanda dikenlerin, fundaların, yüksek otlarla kaplı cılız su yatağında tek başına saklanıyor. Kimseler yok yanında, in cin top oynuyor. Sahne değişiyor ve düşman güçler prensin biraz önce geçtiği mekânlarda dolanıyorlar. Ayan beyan görüyoruz ki prensin çok yakınında geziniyorlar,  ensesindeler ve birkaç adım sonra prensi yakalayacaklar.

                                                                       Murat Mehmet UĞURLU